“Fear is a reaction. Courage is a decision.” – Winston S. Churchill
Taboe-alarm! Het was voor mij niet altijd kristalhelder dat ik mama wilde worden. Mijn gedachten en gevoelens omtrent het onderwerp gingen alle kanten uit. Woeps! 🫣
Nee, echt. Een kind is een gigantische verantwoordelijkheid en daar werd dan ook heel hard over nagedacht. Mijn grootste “probleem”? Ik had “te veel te doen”, en ik twijfelde er ook aan of ik wel een goede mama zou zijn.
Toch kwam er een punt waarop ik dacht: “Ik ga dat kunnen. Ik ben er klaar voor.” Ik had mijn watertjes doorzwommen. Ik had zó hard geworsteld met graag zien en mij laten graag zien, zóveel verloren en gebroken, dat ik de nodige lessen wel had geleerd. Ik kende mijn zwaktes maar zag ook m’n sterktes.
En ja, er mogen dan misschien wel leukere, interessantere, mooiere, grappigere, slimmere, ambitieuzere, meer gestructureerde,… partners en mama’s rondlopen op deze aardbol, ik kan er ook een goeie zijn. Want ik kán zorgen voor een ander en ik kán een ander heel graag zien. En vooral ook, ik kan BLIJVEN graag zien. Zonder enige verwachting van de ander en perfect bewust van diens sterktes en zwaktes. Ik kan (en daar ben ik behoorlijk trots op) de schoonheid van mensen zien. Hun sterkte en hun potentieel.
Het heeft een hele tijd geduurd voor ik dat doorhad van mezelf maar door dat besef viel hetgeen waar ik altijd bang voor was ook een stukje weg. Wat als mijn kind mij niet leuk vindt? Wel…Wat als we er nu eens gewoon van uitgaan dat dat niet gaat gebeuren? Wat als ik er even van uitga dat liefde en warmte wel degelijk voldoende zijn? Want dat heb ik te bieden: Een basis om naar terug te keren. Een back-up van blijvend geloof en vertrouwen. Een liefde, no matter what.
Exact een jaar geleden had ik de eer te mogen mama worden van een geweldige zoontje. Een baasje met pit die mij dagelijks blijft verbazen en, hoe moeilijk de dagen soms ook lopen, elke dag opnieuw weet te laten glimlachen. 🙂
Mijn leven is compleet veranderd. Opstaan bij het huilen van de baby, halve nachten wiegend rondlopen, papjes maken, pampers verversen bij de vleet, kledij dragen waar altijd wel een of andere onverklaarbare vlek op zit,… Het is misschien allemaal minder opwindend dan vroeger, maar tegelijk is het het opwindendste wat ik ooit heb gedaan.
Het maakt mijn leven en mijzelf standvastiger. Hetgeen waar ik jaren naar zocht en mij pas werd aangeboden toen ik mijn angst opzij zette. Mijn angst om “niet genoeg” te zijn. Een angst waar die kleine spruit helemaal niet van wakker ligt. Een angst die ik ook op slag vergeet wanneer ik thuis kom, hij mij ziet en glimlacht van oor tot oor.
Bij deze: Laat angst niet overnemen. Werk jezelf niet tegen en leef gewoon je leven. Echt, ‘t kan schoon zijn. 🙂
Silke