“Your well-being is a garden. Nurture it by giving room to both the flowers and the weeds of your emotions.” – Haemin Sunim
Het is menselijk om het onszelf extra moeilijk te maken op momenten dat we het lastig hebben. We laten onszelf geen ruimte om “zwak” te zijn. Want dat is hoe we die mindere momenten ervaren. We vinden het zwak, onprofessioneel, onvolwassen,… van onszelf. We willen liever geen tijd verliezen met emotioneel zijn, moe zijn, verdrietig, teleurgesteld, of wat dan ook.
Onze cultuur laat weinig ruimte voor “onplezierige” gevoelens. En wij ook niet. Dus leer je je gevoelens maar te onderdrukken. Onsuccesvol uiteraard want zelden lukt het om te zeggen “maak gewoon de klik” en hup, daar is die happy-state!
En omdat er geen ruimte is, proberen we voort te doen. We delen onze gevoelens niet want we willen niet flauw overkomen. We lijden stilletjes. En alleen. En we voelen ons incompetent en zwak want iedereen rondom ons lijkt z’n gewone gangetje te gaan en trekt het wel.
Of dat denken we alleszins…
Hoelang is het geleden dat jij gevraagd hebt hoe het met die vriend of collega gaat? En hoelang is het geleden dat je écht luisterde naar het antwoord op die vraag? Écht tijd maakte en doorvroeg?
We zijn allen menselijk. We zitten allen met vragen. En niemand weet alle antwoorden. Dus we leren al doende. Van anderen maar ook van onszelf.
Erken dat gevoelens perfect menselijk zijn. Ook negatieve gevoelens. Niemand voelt zich continu sterk en competent.
Dus geef ruimte. Creëer ruimte. Voor jezelf. Maar ook voor de naasten in je omgeving.
Geloof mij, ruimte doet deugd…
Silke