Ik ben trots op mezelf. En ik ben blij dat ik dat kan en durf zeggen.
Het voorbije weekend deed ik iets wat ik vroeger nooit zou gedaan hebben.
Na 3 jaar was het ons eindelijk gelukt: een datum vinden waarop we allen vrij waren. Ons vriendenclubje van de universiteit. Ondertussen uitgebreid met partners, huisdieren en baby’s. En ik gaf forfait… Ik liet weten dat ik tegen m’n grenzen aanbotste en even geen mentale ruimte had om deze sociale aangelegenheid te managen.
Ik ben geen oversociaal beestje, ondanks dat ik een zorgend beroep heb en vlot in gesprek ga met mensen. Ik hou van rust en stilte en ik ben graag op mezelf. Maar de mensen die me weten te raken, diegenen die tot m’n dichte vriendenkring behoren, draag ik op handen. Ik apprecieer hun vriendschap voor de volle 100%. Dus nee, sociale aangelegenheden zijn geen energiegevers maar ja, ik vind ze wel belangrijk. Wanneer ik een afspraak afzeg, zou me dan ook al snel een schuldgevoel bekruipen.
Dit liet ik nu echter achterwege. Een deel van de kracht van vriendschap is verbinding en de mogelijkheid om dingen te delen. Dus ik koos ervoor mijn kwetsbaarheid te delen in plaats van m’n gezelschap. Ik had simpelweg even de energie niet om sociaal te zijn.
En nee, er zijn geen wereldschokkende dingen aan het gebeuren in mijn leven. Drukte op het werk, veel af te handelen ditjes en datjes daarbuiten én een slapeloze baby eisen simpelweg hun tol. De batterijtjes raken leeg. En dat voel ik.
Ik voel mij trekken aan mijn grenzen. En ik laat mijzelf bewust toe even te trekken op die grenzen want life happens en soms moet je gewoon even doordoen om dingen af te handelen en realiseren. Maar dat vraagt bakken energie. Door echter bewust te kiezen waar ik m’n resterende energie insteek, hou ik mezelf gaande. Ik reframe en in plaats van mijzelf als slachtoffer te zien van de dagdagelijkse mallemolen, neem ik de touwtjes in handen en kies ik wat ik wel en niet aan kan op dit moment.
Dus kleine tip als je je herkent in deze situatie: Wees gewoon eerlijk en durf je grenzen aangeven. En wees trots op jezelf dat je dat doet. Want nee, je grenzen erkennen is GEEN teken van zwakte. Het is net een teken van zelfkennis en groei.
Zelfzorg is belangrijk en begint en eindigt bij jezelf.
Silke