Als je mama of papa bent, ken je ze wel: de sprongetjes. De groeispurtjes en regressiemomentjes. Je baby is huilerig, geïrriteerd, slaap slecht, eet slecht,…
Van onze baby vinden we dat normaal. Van onszelf vinden we het irritant, zwak of onprofessioneel.
Nochtans lijkt het logisch. Ups en downs. Ze horen bij het leven. Je kan er twee dingen mee doen. Je kan deze mindere momenten proberen maskeren of verdringen óf je kan het moment nemen zoals het is. Voelen wat er te voelen valt, meevaren met alle golven en bochten, erkennen dat het s*ckt en wachten tot de bui gepasseerd is.
De kern van emoties is dat ze tijdelijk zijn. Ze passeren. Tenzij je ze hardnekkig gaat onderdrukken. Dan blijven ze sluimeren. Again, het roze olifant fenomeen. Denk niet aan de roze olifant en je denkt aan niets anders.
Dus mijn advies: laat jezelf maar kabbelen. Laat jezelf maar ploeteren. Gun jezelf je eigenste groeispurtjes. Regressie is progressie in wording. Als je het een ander wel toelaat, waarom dan niet jezelf?
“The storm may be fierce, but remember, it’s the rain that nourishes your growth.” – Steve Maraboli
Silke