“Kindness is a language that the deaf can hear and the blind can see.” — Mark Twain
Vroeger werd “meneer den doktoor” op handen gedragen. Wat hij zei, was correct. Geneeskunde was een bijna heroïsch beroep en nog niet ingekapseld in richtlijnen, procedures, verslagen en attesten.
Op heden is er minder respect. Of zo voelt het alleszins. Nochtans willen we nog steeds erkenning. We zorgen voor mensen, doen dat met hart en ziel en willen er respect voor in de plaats. Geen pied-de-stal, geen applaus. Wel respect.
Die trend beperkt zich echter niet tot de geneeskunde. Respect en dankbaarheid lijkt een algemeen veranderd gegeven in de huidige maatschappij. Frustratie, agressie en kwaadsprekerij zijn geen zeldzaamheid meer. We maken ons continu zorgen over wat de anderen wel niet zullen denken. Waarom? Omdat we gaandeweg geleerd hebben dat andere mensen inderdaad denkende wezens zijn en we geen invloed hebben op dat denken. Mensen denken wat ze willen en helaas, vaak zijn we niet mals voor elkaar. We oordelen snel, vaak zelfs onbewust, en dat raakt.
Nochtans zijn we allemaal “gewone” mensen. Ik werd ook zelf onderuit gehaald. Angst- en slaapproblemen namen het over. Waar ik voorheen door passie en nieuwsgierigheid werd gedreven, namen vermoeidheid en dwang het over. MAAR…Ik ben ook teruggekeerd. Ik kan nu zeggen dat die periode achter mij ligt. Ik heb er mijn lessen uit geleerd. Ben volwassen geworden en heb met mijn demonen leren omgaan. Mede dankzij de hulp van een huisarts, een psycholoog en een begripvolle omgeving.
Maar die demonen verdwijnen niet zomaar. Demonen verschuilen zich. En wanneer ze je betrappen op een “zwak moment”, wanneer je gebukt gaat onder stress, ziekte, vermoeidheid, twijfel, … Dán steken ze de kop weer op. Dus daarom spreek ik ook over het leren omgaan met mijn demonen. Vergelijk het met de bacteriën in je darm. Je darm zit vol met bacteriën, goede en minder goede. En door in te zetten op een gezond voedingspatroon kan je die bacteriënmix ten goede beïnvloeden. Maar volledige controle heb je niet. Je moet het doen met wat je hebt en daarmee aan de slag gaan. Wel, jouw hoofd zit vol ideeën en gedachten, goede en minder goede. Volledige controle heb je niet maar je kan er wel mee aan de slag gaan en ze ten goede beïnvloeden.
Mentaal breken, onderuit gaan en niet weten hoe weer recht te komen, hoeft geen taboe te zijn. Noch een heroïsch verhaal want er is weinig sterks of bewonderenswaardig aan. Het gaat om persoonlijke ontwikkeling. Iets wat iedereen doormaakt, zij het elk op z’n eigen manier. De stap zetten naar hulp en zorg is belangrijk en dat is de reden om erover te praten.
Die verandering van cultuur begint bij onszelf. RESPECT voor onze collega’s. Respect voor onze vrienden, buren, naasten. Trots opzij zetten en erkennen dat hulp nodig is. Dankbaar zijn voor de hulp die je krijgt. Erkennen dat er geen supermensen bestaan; geen mensen vrij van minpunten of gebreken; geen mensen met wonderoplossingen of kant-en-klare antwoorden op iedere vraag.
Wie onderuitgaat moet verzorgd worden. Dus laat ons dat vooral voor elkaar doen.
Wees vriendelijk. Wees lief. Wees begripvol. Geloof mij, daarmee doe je al fantastisch werk.
Silke