“Pain is inevitable. Suffering is optional.” – Haruki Murakami
Tijdens het scrollen op social media (helaas, ook ik pleit schuldig van tijd tot tijd) zag ik volgende uitspraak passeren: “Een breuk kan verrijkend zijn: je wordt gedwongen om een nieuwe versie van jezelf te worden. Pijn zorgt voor de grootste groei.” Maar hebben we “pijn” echt nodig om te kunnen groeien?
Ik denk het niet. Of ik hoop alleszins van niet.
Ik geloof dat je perfect kan groeien en ontwikkelen zonder pijn en tegenslag. Kijk maar naar een baby. Ik heb er hier eentje van een jaar rondkruipen. Een heel gewenst en ook (lichtelijk?) verwend exemplaar. Geen zorgen aan z’n hoofd want hij wordt dagelijks omringd door de beste zorgen, wordt graag gezien en wordt gestimuleerd in het ontdekken van zijn (nog kleine) leefwereld. Geen pijn. Toch massaal veel ontwikkeling.
MAAR…
(Ja, er is altijd een maar…)
Pijn is onvermijdelijk.
Je weet dat er een moment komt “that life bites you in the ass”. Vroeg of laat word je met pijn geconfronteerd. Is het je eigen fout of heb je gewoon pech? Maakt niet uit. Je staat er voor en je moet er door. Het leven is niet altijd eerlijk en het is een kunst te leren hoe dat te aanvaarden en daarmee om te gaan.
Want ja, het is misschien een tikkeltje taboe, maar in het “niet oké zijn” ligt ongelofelijk veel feedback. Nee, ik wens het jou (en mezelf trouwens ook) niet toe maar hoe je omgaat met dat niet oké zijn en hoe het je leven verder bepaalt, is wel aan jou. Je hebt wel degelijk een keuze. Niet over wat er je allemaal voor de voeten wordt geworpen. Wel over hoe je reageert en in welke mate je het je leven verder laat bepalen/sturen.
Ik heb mezelf ook moeten heruitvinden. Door omstandigheden die ik grotendeels zelf gecreëerd had. Volledig onbewust uiteraard maar dat maakt het er niet gemakkelijker op. Ik was een bange garnaal die zichzelf niet kende en op zoek was. Naar wat? Nog steeds geen idee. Want achteraf gezien deed ik het behoorlijk goed, dat leven.
Het leven is fragiel en we ondergaan allen dingen die ons uitdagen. Telkens is het in zekere zin een breuk. Tussen diegene die je was en diegene die je wordt door de extra ervaring. Je leeft. Je ervaart. Je wint en je verliest. Je maakt keuzes en je leeft met de gevolgen. En ondanks dat niet elke ervaring een duidelijke “silver lining” met zich meebrengt, worden we er wel door gevormd. We dragen ze mee. En of je dan groeit of net de weg terugvindt naar jezelf, dat laat ik over aan jou… 🙂
Silke