“The time to relax is when you don’t have time for it.” — Sydney J. Harris
Wist je dat… Er geen wetenschappelijke definitie bestaat voor ‘burn-out’? Burn-out is een wazig begrip en niet officieel erkend als medische pathologie. Frustrerend? Of net goed??
De Hoge Gezondheidsraad (HGR) definieert burn-out als een uitputting die het gevolg is van een (langdurig) gebrek aan evenwicht tussen de toewijding van een mens en wat hij ervoor terugkrijgt. Maar raken we uitgeput door wat de maatschappij ons vraagt of door wat we denken dat de maatschappij ons vraagt?
Vroeger dacht ik heel zwart-wit. Ik volgde het normale pad. Het zichtbare, duidelijk gevormde pad. Ik dacht dat dat moest. Ik leefde in de veronderstelling dat je een keuze maakt in het leven en dan gewoon voort moet zetten. Want je kan niet zomaar van gedachten veranderen, toch?! Dan denken de mensen dat je instabiel en onbetrouwbaar bent…
Maar denken ze dat écht??
Want wat als het duidelijk is dat je niet gelukkig of blij wordt van het voorheen gekozen pad? Waarom zou je dan inhemelsnaam voortdoen? Welk plezier doe je de maatschappij (en veel belangrijker, je gezin en dichte omgeving) door ongelukkig rond te blijven lopen? Wie verkiest er een chagrijnige doorbijter of een uitgeputte werkmarmot boven een tevreden medemens?? (Serieus, antwoordt op deze mail als je 1 van de eerste 2 verkiest want dan ben ik echt supernieuwsgierig naar je uitleg 😅)
Eten, roken, drinken, pillen slikken, overmatig werken of sporten tot je erbij neervalt, we doen er alles aan om onze hersenen af te leiden zodat we de kern van de zaak niet moeten aanpakken. We zoeken naar continue dopamineshotjes uit schrik voor niets. Letterlijk voor “niets”. Uit angst dat zonder die piekjes we geen geluk meer zouden voelen. Ons leven te gewoon is. Te leeg. Te afstompend. En uit angst om ons te moeten afvragen waarom we niet gelukkig zijn, terwijl we eigenlijk alles hebben om wel gelukkig te kunnen zijn.
Maar daarover nadenken is lastig. Misschien ook pijnlijk. En laat dat nu net zijn wat we willen vermijden. Pijn. We verdragen gematigdheid en afleiding zolang we geen echte pijn voelen.
Bij deze:
Mijn burn-out was mijn leerproces. Ik leerde volwassen worden. Ik leerde gevoelens te definiëren en doorvoelen. Ik leerde dat verstoppen en weglopen geen goede copingstrategieën zijn en angst een slechte leermeester.
En ja, ik ben nog steeds angstig. Maar binnen het juiste perspectief. Ik ben niet langer bang van mezelf. Ik leer luisteren naar mijn lichaam. Het is onze barometer en ons hoogste goed. Dus probeer ik er lief voor te zijn. Of alleszins al liever. Want ja, de ene dag lukt dat al beter dan de andere. Ik ben nu eenmaal een mens. Ik moet kunnen mensen…🙂
Silke