“You are allowed to be both a masterpiece and a work in progress, simultaneously.” — Sophia Bush
Ik zie het vaak gebeuren. En het is ook mijn verhaal geweest. Mensen die ondanks hun wil, inzet, dromen en motivatie het tij niet gekeerd krijgen. Ze draaien mee. Ze functioneren. Ze vormen een perfecte schakel in onze mallemolenmaatschappij. Maar ze zijn niet gelukkig. Ze vechten achter de schermen om te kunnen blijven meedraaien. Ze WILLEN ook keihard meedraaien. Maar het tempo ligt hoog en voelt allesbehalve comfortabel.
Vaak wordt dat dan afgeschreven als zwakte of onvermogen. Want ja, waarom weet al de rest wel z’n leven perfect te managen en zit jij vast in een sukkelstraatje? Dan maar ALLES geven. “Zij houden vijf ballen in de lucht? Wel, ik zal er tien in de lucht houden!” Want niemand wil zwak of incompetent overkomen. Niemand wil onderdoen. Niemand wil uit het bootje vallen.
Maar, jezelf al eens afgevraagd of het bootje de rit wel waard is? Of het niet ontzettend veel aangenamer zou zijn om gewoon even rond te botteren in het water? Want het grote probleem van alles geven is vaak dat je er niet hetzelfde voor terugkrijgt. En dat is zó enorm DEMOTIVEREND! En vermoeiend.
Maar, WAT DAN? Wat kan je meer doen dan uren kloppen, to do’s afwerken en minzame pogingen doen om iets te veranderen? Het antwoord ligt in zelfvertrouwen. Jezelf vertrouwen en geen weerstand bieden.
“Ik moet verder doen want wat zullen de mensen wel niet denken?” wordt dan bijvoorbeeld “Ik voel dat ik nood heb aan een rustigere periode waarbij ik op mezelf kan focussen. De anderen mogen dat misschien vreemd of zwak vinden maar ik weet dat dat nu het enige juiste is. Zelfzorg. En ik heb er vertrouwen in dat ik er nadien sterker zal staan. Dat ik terug zal leven in plaats van geleefd te worden.”
En dat zelfvertrouwen, die mindset, staat los van je wil en passie. Dat gaat om jezelf toelaten te zijn wie je bent. En dat is geen statische toestand. Het is niet “ik ben wie ik ben, daar moet ik het mee doen”. Wel: aanvaarden wie je bent en jezelf tijd en ruimte geven om aan jezelf te werken en aan te sterken wanneer dat nodig is.
En dat is allesbehalve evident. Zeker in een maatschappij die steeds sneller en duurder wordt. In mijn eigen hoofd hoor ik ook meteen een stemmetje zeggen “maar hela, de facturen gaan zichzelf niet betalen hoor?!”. En dat is waar. Maar dan gaat het om prioriteiten stellen. Wat moet ik écht doen? Wat kan écht niet wachten? Wat is op dit moment écht het belangrijkste voor mij? Wat heb ik écht nodig en wat kan ik achterwege laten?
Zo’n beslissingen maak je niet alleen. En ze worden ook niet op enkele minuten gemaakt. Maar alles begint met die vragen al te DURVEN stellen. Je even neerzetten bij jezelf. Voelen en je gevoel laten binnenkomen. Beangstigend, niet?…
X
Silke