Steeds meer word je er op gewezen dat je je leven “moet leven”. Zelf heb ik er ook al de nodige gedachten en tijd aan besteed: Hoe te leven? Wat houdt dat juist in? Wanneer zal mijn leven ten volle geleefd zijn? Wanneer zal ik tevreden zijn, moest het plots onverwacht eindigen? Welke balans tussen werken en leven is de goede? En wat als die 2 door elkaar blijven lopen, is dat dan sowieso negatief? Leef ik dan sowieso niet “ten volle”? Of als ik dan net een stapje terug neem op professioneel vlak om voorrang te geven aan mijn gezin, doe ik mezelf dan niet tekort? Ga ik dan vrede hebben met het niet volledig nastreven van “mijn potentieel”? Heel veel vragen. Zonder een duidelijk antwoord helaas. Een levenshandleiding bestaat er nog steeds niet.
Wat ik ondertussen wel geleerd heb, is dat het belangrijk is je te realiseren dat elk punt in je leven een kansrijk punt is.
Als je bijvoorbeeld jong bent en net afgestudeerd, zou je je kunnen beklagen over het feit dat je nog geen geld, vaste woning of netwerk hebt, maar het is de enige moment in je leven dat je tijd hebt, vrijheid, en nog geen verantwoordelijkheden. En dus ook alle ruimte om je monomaan in iets te storten.
Evengoed, als je met kleine kinderen zit en je je ‘s ochtends zorgen maakt over boterhammendozen en zwemzakken, kan je al eens met het knagende gevoel zitten dat je aan het aanmodderen bent en je niet 100% gefocust bent op je job, of je hobby of passie. Hetgeen voorheen toch je hele leven was. Ook daar, je kinderen zijn maar 1 keer klein. En al is het niet de bedoeling dat je jezelf volledig wegcijfert, die fase heeft ook z’n charmes. Je kind heeft je nodig en je neemt tijd om die noden in te vullen. Jij hebt immers de kans, nu, daar, met die boterhammendozen en zwemzakken, om je kind een goed ondersteunend netwerk te geven. Een basis die ze als vanzelfsprekend beschouwen en die eerlijk gezegd ook voor ieder kind vanzelfsprekend zou moeten zijn.
Maar het is precies die mindset die je van het slachtofferschap weghaalt en die je jong houdt, denk ik: het besef dat elk punt in je leven altijd ook weer een vertrekpunt kan zijn. Elk punt, elk moment, is een opportuniteit. Tot wat? Dat vul je zelf in. Het grote kader kan dan misschien wel vast lijken te staan, JIJ bent verantwoordelijk voor de inkleuring. En geloof mij, je kan heel wat kleur geven aan je leven als je dat wil!
Dat je altijd weer in iets het begin kan zien. Ik denk dat het echt een kunst is als je dat leert.
Dus mijn conclusie? Ouder worden hoeft niet slecht en zwaar te zijn. Zolang je maar blijft groeien.
Wat denk je? Groei je mee?
“Every sunset is an opportunity to reset. Every sunrise begins with new eyes.” – Richie Norton
Silke