“Zelfzorg is belangrijk! Ook mentaal welzijn is onontbeerlijk maar daar is nog werk aan. We zijn menselijk dus we zijn kwetsbaar en dat vinden we moeilijk. Want ook al proberen we kwetsbaarheid te verdedigen en soms zelf te bejubelen bij anderen, zelf zijn we het toch maar liever niet. Of toch alleszins zo weinig mogelijk.”

MIJN VERHAAL

Ik ben Silke. Arts, ondernemer, mama en creatieve ziel!

Vroeger zou ik mij ongetwijfeld volledig anders voorgesteld hebben. Vermoedelijk iets in de trant van “Silke, dokter, gepassioneerd door sport- en leefstijlgeneeskunde en perfectionist.” Want ja, werk kwam op de eerste plaats. Dokter zijn was niet alleen mijn job maar ook mijn identiteit. Ik was altijd al een harde werker. Goed was nooit goed genoeg. Half werk was geen werk. Gelukkig maar, niet?! Want wie wil er nu een dokter die maar half werk levert? 

“Spijtig genoeg beperkt perfectionisme zich nooit tot 1 deelaspect van je leven. Ik wou ALLES! Mijn dagen hadden veeeeel meer dan 24u nodig. Helaas…het universum werkte tegen. 24u was alles wat ik kreeg.”

Spijtig genoeg beperkt perfectionisme zich nooit tot 1 deelaspect van je leven. Ik wou ALLES! Dé beste huisarts, dochter en partner zijn en tegelijk een sportief, creatief en sociaal leven leiden. Kortom, mijn dagen hadden veeeeel meer dan 24u nodig. Helaas…het universum werkte tegen. 24u was alles wat ik kreeg. Daar moest ik het mee doen. Dus dan maar dat tandje bijsteken. En dat lukte. 

Tot een bepaald moment… Het moment waarop ik onwetend en met veel zwier tegen mijn eigen grenzen botste. Ik wou dat ik kon zeggen dat ik viel en weer opstond. Dat ik leerde uit mijn fouten, mijn leven aanpaste en nadien sterker en met meer zelfvertrouwen door het leven ging. Maar helaas… Ik viel, krabbelde overeind en viel opnieuw. Ik botste niet alleen tegen mijn grenzen, ik werd ook geconfronteerd met mezelf. In al dat streven was ik heel wat verloren: niet alleen mijn relatie en waardevolle vrienden maar ook mijzelf, mijn zelfvertrouwen, mijn plezier en mijn drive. Dat besef kwam hard binnen… 

“Het pad dat voorheen zo duidelijk zichtbaar en uitgestippeld was, is verdwenen en een nieuw pad moet gemaakt worden. Dat is beangstigend maar geeft tegelijk ook heel wat vrijheid.” 

Op zo’n moment in je leven kan je jezelf verwijten en verdrinken in zelfmedelijden of je kan jezelf bijeen rapen en opnieuw stappen vooruit zetten. Het pad dat voorheen zo duidelijk zichtbaar en uitgestippeld was, is verdwenen en een nieuw pad moet gemaakt worden. Dat is beangstigend maar geeft tegelijk ook heel wat vrijheid.  En als ik je al 1 goede raad mag geven (je doet ermee wat je wil, het is een goede raad, geen doktersadvies): start met te stoppen met rennen. Tenzij je aan hardlopen doet uiteraard, dan ren je er maar een eind op los maar daarbuiten…Stop! Slow down! Logisch dat een kip zonder kop tegen een muur loopt, niet?! 

Ik heb het zelf ook moeten leren. Op de rem gaan staan. Perfectie loslaten (ze bestaat toch niet). Doseren en de momenten kiezen die er écht toe doen. Uitzoeken wie ik nu eigenlijk weer ben. En mensen gaan vertrouwen. Mezelf tonen. Mensen laten zien wie er onder die doktersjas zit. (En nee, iedereen weet dat ik die lelijke witte dingen niet draag. Jeans en sneakers zijn m’n leven. Ik weet dat het stijlvoller zou kunnen, of professioneler, maar helaas…what you see, is what you get. Ik ben op m’n best als ik mij comfortabel voel en to be honest, that’s never gonna happen in een driedelig maatpakje!). Ik ben nog steeds een “work-in-progress” en ik heb zeker niet alle wijsheid in pacht maar ik sta er terug en ik hoop anderen te kunnen helpen met mijn verhaal, kennis, geloof en enthousiasme.